Pełne wsparcie Ukrainy – nasza strategiczna szansa

W cieniu trwającej od prawie trzech lat rosyjskiej agresji na Ukrainę, Polska stoi przed dylematem, który może zdefiniować naszą pozycję na mapie Europy na dekady. Czy powinniśmy pozostać w roli biernego sojusznika, dostarczającego pomoc zza kulis, czy przejść do jawnego, pełnego wsparcia militarnego? 

Analiza zakładająca sprawczość polskich elit rządzących i dyscyplinę obywateli, rysuje scenariusz, w którym Polska angażuje swój pełny potencjał wojskowy – od sił lądowych po systemy obrony przeciwlotniczej – bez wkraczania na terytorium Rosji. To nie jest recepta na wojnę, ale rachunek zysków i strat, który pokazuje, że aktywne działanie może przynieść Polsce więcej korzyści niż bierność. Przyjrzyjmy się temu bliżej, bez sensacji, z chłodną kalkulacją strategiczną.

Zmiana równowagi sił: Od defensywy do przewagi

Wyobraźmy sobie konflikt konwencjonalny, bez widma broni masowego rażenia. Ukraina, wyczerpana długotrwałą obroną, zmaga się z rosyjską przewagą w masie sił i inicjatywie operacyjnej. Front stoi w miejscu, ale to dynamiczna stagnacja – Rosja powoli miele ukraińskie zasoby. Teraz dodajmy Polskę: nasze wojsko łączy się z ukraińskim potencjałem. Nagle równowaga się zmienia. Połączone siły polsko-ukraińskie osiągają parytet liczebny z Rosją, a nawet przewagę jakościową – dzięki nowoczesnemu sprzętowi, lepszej logistyce i dominacji w regionalnej obronie przeciwlotniczej.

To nie jest już “Rosja kontra Ukraina”, ale regionalne starcie z państwem o zdolnościach na poziomie NATO. Rosja traci zdolność do wielokierunkowych operacji, przechodząc do strategicznej defensywy. Na lądzie kończy się ich elastyczność manewru; nie mogą już koncentrować sił bez ryzyka. My z kolei odzyskujemy zdolność do operacyjnego manewru, stabilizując rotację jednostek i logistykę. Efekt? Rosyjska efektywność bojowa spada szybciej niż nasza.

W powietrzu nikt nie dominuje, ale polsko-ukraiński parasol przeciwlotniczy – najgęstszy w Europie i sprawdzony w boju – zmusza Rosjan do redukcji lotów załogowych i przejścia na broń dystansową jak rakiety i drony. Nie sparaliżują naszego zaplecza. A w logistyce? Dostęp do zachodniego przemysłu i technologii przechyla szalę na stronę lepszej gospodarki wojennej, niekoniecznie większej. Rosja produkuje masowo, ale z niską jakością i narastającymi brakami w kluczowych komponentach.

Rosyjska reakcja: Eskalacja, ale nie totalna wojna

Jeśli założymy milczącą akceptację sojuszników z NATO, gwarantujących strategiczną odpowiedź w przypadku rosyjskiego uderzenia bronią jądrową, Rosja nie chcąc spopielenia Petersburga i Moskwy nie będzie ryzykować eskalacji prowadzącej do jej unicestwienia.

Co zatem zrobi Rosja? Z pewnością nasili ataki rakietowe, wojnę hybrydową i presję psychologiczną, w tym retorykę nuklearną. Ale realistycznie – nie zaatakuje lądowo Polski, ani nie uderzy kinetycznie w terytorium NATO. Dlaczego? Brak zdolności i ryzyko natychmiastowej reakcji USA. NATO i Stany Zjednoczone zapewniają wsparcie logistyczne, wywiadowcze i przemysłowe, ale bez wejścia wojsk lądowych – to wystarcza, by powstrzymać Moskwę przed szaleństwem.

W perspektywie 12-24 miesięcy rezultat jest jasny: Rosja traci inicjatywę strategiczną, przechodząc do długoterminowej obrony. Ukraina odzyskuje część terytoriów i lepszą pozycję negocjacyjną. Polska staje się filarem bezpieczeństwa Europy Wschodniej. To zwycięstwo strategiczne bez kapitulacji Rosji – wojna kończy się nie fanfarami, ale realnym osłabieniem agresora.

Rachunek zysków i strat: Dlaczego to się opłaca Polsce?

Teraz przejdźmy do sedna: co Polska zyska, a co straci? Największy zysk to bezpieczeństwo egzystencjalne. Wojna zatrzymana daleko od naszych granic oznacza trwałe osłabienie Rosji i odsunięcie zagrożenia. To nie abstrakcja – to realna ochrona przed scenariuszem, w którym agresja rosyjska przenosi się na nasze terytorium.

Międzynarodowo Polska awansuje do pierwszej ligi: stajemy się współdecydentem w NATO, nie petentem. Wzmacniamy relacje z USA, Wielką Brytanią, krajami nordyckimi i bałtyckimi. Nasz przemysł zbrojeniowy przyspiesza modernizację, transfer technologii i rozwój. Armia zyska doświadczenie bojowe, interoperacyjność i wysokie morale – to inwestycja w przyszłość.

Ukraina jako bufor? To strukturalne powiązanie, oparte na współpracy logistycznej  i militarnej, przesunie rosyjską strefę wpływów daleko na wschód. 

Koszty? Wojskowe: zużycie sprzętu, ograniczone straty osobowe, potrzeba odbudowy zapasów. Gospodarcze: krótkoterminowa presja budżetowa kompensowana kontraktami i inwestycjami. Ryzyka eskalacji – cyberataki, sabotaż, destabilizacja informacyjna – są realne, ale kontrolowalne.

Bilans? Z punktu widzenia interesu państwa, pełne wsparcie przynosi zysk strategiczny znacznie przewyższający koszty. Alternatywa, czyli bierność, oznacza dłuższą wojnę, silniejszą Rosję i wyższe ryzyko konfliktu na naszej granicy w czasie wybranym przez agresora, nie przez nas.

Zamiast zakończenia: Wezwanie do działania

Lepiej zatrzymać Rosję wspólnie z Ukrainą dziś, niż samotnie jutro. Ten scenariusz nie jest wezwaniem do wojny, ale przypomnieniem, że w geopolityce bierność to nie neutralność – to kapitulacja. Polska ma szansę stać się liderem, zamiast czekać na stanie się kolejną ofiarą. Czas zatem na odważne decyzje.

Mariusz Patey

Załącznik 1 .

Porównanie potencjału wojskowego: Polska + Ukraina vs Federacja Rosyjska (stan ok. 2024 r.) bez uwzględniana dronów i robotów bojowych. Oddzielono  potencjał nominalny od realnej zdolności bojowej.

Wniosek końcowy. Połączony potencjał wojskowy Polski i Ukrainy w 2024 r. jest porównywalny z potencjałem Rosji, a w niektórych kluczowych obszarach – wyraźnie lepszy. Rosja zachowuje przewagę masy i lotnictwa, ale PL+UA górują w jakości, OPL, przewagę daje także integracja z Zachodem.

M.P.

Załącznik 1

Załącznik 1 .

Porównanie potencjału wojskowego: Polska + Ukraina vs Federacja…. Oddzielono potencjał nominalny od realnej zdolności bojowej.

Tab. 1. Potencjał osobowy

Żołnierze (aktywni + realnie dostępni)

Wniosek:

Rosja ma przewagę nominalną, ale Polska + Ukraina zbliżają się do równowagi. Ukraina przy tym mimo ograniczonych zasobów demograficznych ma największą w Europie armię realnie walczącą.

Tab. 2. Wojska pancerne

Czołgi (sprawne / w użyciu)

Wniosek:

Symetria sił z lekką przewaga PL+UA w czołgach realnie dostępnych, przewaga jakościowa po stronie PL+UA (sensory, amunicja, integracja).

Artyleria i MLRS (król wojny 2024)

Wniosek:

Rosja ma przewagę ilościową,

PL+UA mają przewagę precyzji i rozpoznania (drony, ISR, NATO-style C2).

Lotnictwo

Wniosek:

Rosja ma przewagę liczebną, żadna strona nie ma pełnej przewagi powietrznej, obrona przeciwlotnicza UA+PL neutralizuje rosyjską masę.

Obrona przeciwlotnicza (kluczowy atut PL+UA)

PL+UA mają jedną z najsilniejszych stref antydostępowych (A2/AD) w Europie

ZINTEGROWANA TABELA PORÓWNAWCZA

🇵🇱 + 🇺🇦 POLSKA + UKRAINA vs 🇷🇺 ROSJA (2024)

1. POTENCJAŁ OGÓLNY

2. SIŁY KINETYZNE (KLASYCZNE)

3. WOJNA DRONOWA – UAV (POWIETRZE)

Efekt systemowy: PL+UA widzą szybciej, uderzają precyzyjniej i krótszym łańcuchem decyzyjnym.

4. WOJNA DRONOWA – UGV (LĄD)

5. WOJNA DRONOWA – USV / UUV (MORZE)

6. TEMPO, TRENDY, EKONOMIA WOJNY

PODSUMOWANIE SYNTETYCZNE

Doświadczenie bojowe i morale

To czynnik, którego nie da się przeliczyć na liczby – na korzyść PL+UA.

Przemysł i logistyka