Francja 2022 to w dalszym ciągu poważne państwo europejskie, z którego zdaniem należy się liczyć. Obroty handlowe Polski z Francją choć istotne, są znacznie mniejsze niż z Niemcami. We wspólnych relacjach drzemie niewykorzystany potencjał.
Francja ma do zaoferowania nowoczesne technologie, kapitał i duży rynek zbytu.
Niestety, polski eksport boryka się zarówno ze słabo skrywanym protekcjonizmem, jak i brakiem polskiego biznesu w budowaniu rozpoznawalności marki, jej pozytywnego wizerunku i sprawnych kanałów dystrybucji.
We francuskich elitach rządzących i biznesowych można zetknąć się z mentalnością znaną z czasów kolonialnych. Przejawia się ona w narzucaniu swoich rozwiązań innym i niechęcią do przyjmowania cudzych, zwłaszcza z państw i społeczeństw uznawanych za stojące niżej cywilizacyjnie.
Narzucanie ich krajom Europy Środkowo-Wschodniej nie sprzyja partnerskim kontaktom opartym na wzajemnym poszanowaniu różnic. Hamuje też eksploatowanie tych obszarów, które przynoszą wzajemne korzyści. Używa się przy tym przepełnionego hipokryzją moralizatorstwa i podwójnych standardów.
Demokratycznie wybrany rząd Polski jest nazywany dyktaturą i reżimem. Natomiast Kreml, odpowiedzialny za śmierć dziesiątek tysięcy cywili w wojnach z Czeczenią, Gruzją i na Ukrainie, jawi się jako poważny partner, z którym należy prowadzić dialog i biznes.
Oficjalny Paryż poucza polskich polityków o praworządności, nie dostrzegając, że we Francji funkcjonuje już V Republika, a każda „nowa” republika była powoływana w zgoła niekonstytucyjny sposób. W imię „wyższego dobra” łamano prawo, by ustanowić lepszy, demokratyczny porządek.
Zdarzało się, iż stosowano przy tym zasadę „cel uświęca środki”. Do tej pory nie dokonano rozliczenia się z wieloma „bohaterami” rewolucji, których pomniki nadal zdobią przestrzeń publiczną. 14 lipca, w święto zburzenia Bastylii, nie wspomina się, że w imię chwalebnych haseł „Równość, Wolność Braterstwo” dokonano ludobójstwa na mieszkańcach Wandei.
Francuscy politycy nie chcą zrozumieć, że pomimo oficjalnego upadku komunizmu i wyborów w roku 1989, w Polsce nie przywrócono wartości, na których opierał się od tysiąca lat rozwój cywilizacyjny. Nie zmieniono bowiem elit komunistycznych, które automatycznie stały się elitami III RP. Zaowocowało to niskim kapitałem zaufania społecznego. Niskim zaufaniem do instytucji państwa, do zawodów zaufania publicznego, tj. policjantów, sędziów , prokuratorów, a nawet adwokatów i radców prawnych.
Bez reformy wymiaru sprawiedliwości nie będzie szans na poprawę funkcjonowania instytucji sektora publicznego i na podniesienie zaufania obywateli do państwa. I to francuscy politycy, aktywnie blokujący te próby, pomni swojej historii, powinni zrozumieć.
Dla Polski prawa człowieka stanowią równie silną identyfikację jak i dla Paryża. Problem leży w rozumieniu co jest prawem człowieka, a co nim nie jest.
Prawa człowieka, w obecnej progresywnej interpretacji, są krytykowane przez wielu francuskich intelektualistów i myślicieli. Tym niemniej wielu francuskich polityków kierując się trendami mody przyjmuje właśnie tę narrację.
Czy prawo do zabijania dzieci nienarodzonych na życzenie to prawo podstawowe? Wielu etyków miałoby wątpliwości. Okazuje się, że politycy i aktywiści ich nie mają.
W Polsce każdy średnio wykształcony obywatel wie, iż prawo do aborcji zostało wprowadzone przez jeden z najbardziej ludobójczych reżimów – nazistowskie Niemcy. A wcześniej przez bolszewicki reżim.
W przypadku aborcji, traktowanej jako prawo podstawowe, doszło do jakiejś kpiny. Hitler i Lenin mogą przezywać satysfakcję, że ktoś uznał ich wkład w propagowaniu praw i wolności.
Prezydent Francji jeszcze niedawno przekonywał także do dialogu z Rosją, gdyż „Francja nie chce nic robić w krajach sąsiednich, co potencjalnie byłoby odebrane przez Rosję jako akt wymierzony w jej interesy”.
Czy Polska prawica jest skazana na samotność?
W większości krajów europejskich, także we Francji, są osoby o poglądach konserwatywnych. Funkcjonują organizacje, ruchy i partie, rozumiejące zagrożenie w bezrefleksyjnym konsumpcjonizmie, prymacie egoizmu jednostek nad interesami innych jednostek i wspólnot. Wiele osób ze świata nauki, kultury i mediów rozumie wagę wolności w podejmowaniu decyzji i niezawisłości państw członkowskich UE. Widzi Europę jako wolną przestrzeń gospodarczą, tworzoną nie odgórnie narzuconą regulacją, ale oddolną, dobrowolną współpracą. Z możliwością implementacji dobrych rozwiązań wypracowywanych przez partnerów.
Niestety prawica francuska jest podzielona, a receptą na pokonanie konkurentów w swoich środowiskach ideowych jest licytowanie się w radykalnych rozwiązaniach poważnych problemów przed jakimi stoi Francja.
Polska prawica mogłaby wesprzeć swoich francuskich kolegów organizując międzynarodowe konferencje i zjazdy, na które zapraszani byliby przedstawiciele różnych środowisk konserwatywnych z Europy.
Taka platforma łącząca mogłaby ułatwić zmianę wektora polityki obranego przez obecnie dominujące formacje światopoglądowe w PE, KE a także w TSUE.
Problemem rządzących w Polsce jest niedostateczna znajomość politycznej mapy Europy.
Naturalnie prawica jest zróżnicowana. Są środowiska bardziej lub mniej podatne na ewentualną współpracę z Polską rządzoną przez PiS. Jednak bez aktywnych działań nakierowanych na partnerów zagranicznych trudno będzie o sukces w wymiarze europejskim.
Mariusz Patey
