back to top
More

    Kodeks Makarewicza

    Strona głównaHistoriaKodeks Makarewicza

    Polecamy w dziale

    Karta Praw Kobiet

    CEDAW to międzynarodowa konwencja, nazywana również Kartą Praw Kobiet. Uchwalona została rezolucją nr 34/180 Zgromadzenia Ogólnego ONZ z dnia 18.12.1979 roku. Weszła w życie 3.09.1981 r. Ratyfikowało ją 187 państw (bez USA). Nie podpisały jej Iran, Somalia, Stolica Apostolska, Sudan i Tonga.

    Robert Menzies – 18 lat na stanowisku premiera Australii

    20.12.1894 roku urodził się Robert Menzies, wielokrotny premier Australii. Rządził w sumie 18 lat, co stanowi do dziś niepobity rekord w historii tego kraju. Stał na czele 10 rządów federalnych i był ojcem-założycielem Liberalnej Partii Australii.

    Granatowa policja 1939-45

    17.16.1939 roku rozporządzeniem GG Hansa Franka powołana została nowa formacja policyjna nazywana granatową policją (od koloru mundurów). Miała służyć okupantowi. Jednak polskie państwo podziemne nigdy nie potępiło granatowej policji. Dlaczego?

    Rumuńska „rewolucja” 1989 roku

    Od 16 do 27 grudnia 1989 roku w Rumunii doszło do rewolucji. W istocie był to zamach stanu, przeprowadzony przez elitę komunistyczną i służbę bezpieczeństwa Securitate. Pozbyły się Ceausescu, ostatniego w Obozie wroga sowieckiej pierestrojki, którą firmował Michaił Gorbaczow
    11.07.1932 zostało wydane rozporządzenie Prezydenta RP Ignacego Mościckiego o wprowadzeniu nowego kodeksu karnego, który przeszedł do historii jako kodeks Makarewicza. Uważany był za pracę mistrzowską.

    11.07.1932 zostało wydane rozporządzenie Prezydenta RP Ignacego Mościckiego o wprowadzeniu nowego kodeksu karnego, który przeszedł do historii jako kodeks Makarewicza. Był to efekt prac komisji kodyfikacyjnej, stworzonej w 1919 roku, która podjęła się trudu unifikacji i unowocześnienia porządku prawego na ziemiach polskich. Każdy zabór bowiem rządził się innymi prawami, co dla rodzącej się II RP stanowiło niemały problem.

    W skład wydziału karnego komisji kodyfikacyjnej wchodziło 8 profesorów i 3 sędziów Sądu Najwyższego, wśród nich Juliusz Makarewicz. Tworząc kodeks Makarewicz odbył podróż po Stanach Zjednoczonych, aby zapoznać się z panującym tam systemem prawa karnego. Inspirował się również rozwiązaniami belgijskimi i francuskimi, zwłaszcza w kwestii zawieszenia wykonania kary.

    W chwili wydania kodeks wyróżniał się nowatorską koncepcją podżegania i pomocnictwa. Łączył w sobie koncepcje klasycznej (zasada równości wobec prawa i humanitaryzm, zasada indywidualizmu odpowiedzialności karnej oraz subiektywizmu odpowiedzialności karnej) i socjologicznej (wprowadzenie środków zabezpieczających) szkoły prawa.

    Kodeks liczył 295 artykułów zawartych w 42 rozdziałach (miał charakter syntetyczny), co było zgodne z ówczesną techniką legislacyjną. Kodeks był podzielony na dwie części:

    część ogólną; składała się z 16 rozdziałów (92 art.). Zawierała przepisy regulujące w sposób generalny (ogólny i abstrakcyjny) podstawowe pojęcia, instytucje i zasady obowiązujące w prawie karnym;

    część szczególną; obejmowała 26 rozdziałów (17 – 42), liczyła 203 art. Normowała określone stany faktyczne zawierające przesłanki odpowiedzialności. Obejmowała katalog zdefiniowanych przestępstw i grożących kar (w tym karę śmierci grożącą za 5 najpoważniejszych zbrodni).

    Ciekawostką jest, że każdy więzień był w nim zobowiązany do pracy zgodnie ze wskazaniami dyrekcji zakładu, bądź Sądu, zarówno w obrębie więzienia, jak i poza nim.

    Kodeks wyróżniał się jednolitą, nowoczesną systematyką. Spisany był językiem zwięzłym i przejrzystym. Uważany był za pracę mistrzowską.

    A oto przykładowe artykuły:

    Art. 25. Nie odpowiada za usiłowanie, kto dobrowolnie odstąpił od działania lub zapobiegł powstaniu skutku przestępnego.

    Art. 30. § 1. Podżegacz ani pomocnik nie odpowiada, jeżeli zapobiegł skutkom swego działania. § 2. Sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary do podżegacza lub pomocnika, który starał się zapobiec skutkom swego działania. § 3. Przepisów § 1 i 2 nie stosuje się do tego, kto inną osobę nakłania do popełnienia przestępstwa w celu skierowania przeciwko niej postępowania karnego.

    Art. 97. § 1. Kto w celu popełnienia przestępstwa, określonego w art. 93, 94 lub 95 [zbrodnie stanu], wchodzi w porozumienie z innemi osobami, podlega karze więzienia. § 2. Nie podlega karze, kto wziąwszy udział w porozumieniu, doniesie o niem władzy, powołanej do ścigania przestępstw, zanim władza dowiedziała się o porozumieniu i zanim wynikły jakiekolwiek ujemne skutki dla Państwa. Z bezkarności nie korzysta, kto doprowadził do powstania takiego porozumienia. 

    Kazimierz Grabowski

    Skrócony link:
    https://abcniepodleglosc.pl/cngd

    Ostatnie wpisy autora

    Nowa Konstytucja