Asłan, 23-letni Czeczen, siedzi naprzeciwko mnie. Ma spuszczoną między kolana głowę. Raz na jakiś czas patrzy na mnie czarnymi oczami. Próbuję się dowiedzieć czego szuka tu, na Ukrainie.
Jego matka była nauczycielką, a ojciec kierownikiem domu kultury. Najpierw do Groznego przyszła niepodległość, a potem Rosjanie. Zabili jego ciotkę. Zniknął ojciec. Nie wie jak. Matka nie chciała opowiadać. Wyszła drugi raz za mąż. To ojczym, urzędnik Kadyrowa, go namówił.
– Chciałem robić biznes – opowiada – ale ojczym mi wytłumaczył, że biznes to mogę robić, jak się wpierw zasłużę dla władzy.
– Jakiej władzy?
– No, tej w Groznym … i tej wyżej.
Tak trafił na Ukrainę. Najpierw do Zaporoża. Do oddziałów zaporowych. Pilnował, żeby rosyjscy żołnierze chcieli walczyć za ojczyznę. Potem przenieśli go na front. Ogłuszył go wybuch granatu. Obudził się dopiero w ukraińskim szpitalu.
– Ukraińcy walczyli o niepodległość Czeczenii. A ty walczysz przeciwko nim, służysz tym mordercom. Zabili twoją ciotkę i ojca. Nie przeszkadza ci to?
– Matka, wiesz przecież, nie mówiła.
– A ty niczego się nie domyślasz. Po prostu wyszli z domu i nie wrócili.
Asłan zamilkł. Zamknął się ze swoimi myślami.
– My tu walczymy z moskalami, a ty? Nigdy nie będziesz Rosjaninem.
– Ja? Ja jestem Czeczenem. Zabijałem tych bękartów Putna, jak tylko chcieli się cofać. Wielu ich zabiłem.
Nasze spojrzenia się spotkały. W jego oczach była czysta nienawiść. Nienawiść, którą karmiło się rosyjskie imperium.
Mariusz Patey
