W poprzednim tekście pisałem o gen. Pattonie – orędowniku walki z drugim bandytą, bez pokonania którego II Wojna Światowa nie może być zwycięską.
O konferencji w Jałcie generał tak powiedział:
Niestety, niektórzy z naszych przywódców są po prostu cholernymi durniami i nie mają pojęcia o historii Rosji. Cholera, mam wątpliwości, czy wiedzieli chociaż tyle, że Rosja jeszcze niecałe sto lat temu zajmowała Finlandię, wyssała krew z Polski i zrobiła z Syberii więzienie dla własnego narodu. Wyobrażam sobie, jak szydził Stalin, kiedy uzyskał od nich wszystko podczas tych nibykonferencji.
Po wojnie zapanowała euforia i cały świat uważał, że wraz z klęską państw Osi wygrały siły dobra, a przez powołanie ONZ konflikty zbrojne będą po prostu niemożliwe. Tylko nieliczni, jak Churchill i Patton, sądzili, że wojna została przegrana.
Minęło 50 lat i historia się powtórzyła – wygraliśmy zimną wojnę. Wprawdzie imperium zła się umniejszyło, ale bynajmniej nie zostało pokonane. Pierestrojka, do której przygotowywano się 20 lat, nie przebiegła według przygotowanego scenariusza, bo zmiany poszły dalej niż zakładano, ale zdołano opanować sytuację. Podczas wielkiego bałaganu w Rosji jastrzębie z Pentagonu proponowały raz na zawsze rozwiązać problem zagrożenia rosyjskiego, lecz zajmujący się polityką zagraniczną Sekretariat Stanu sprzeciwił się temu, argumentując rzekomym niebezpieczeństwem destabilizacji. Komu tak bardzo zależało na stabilnej Rosji? Czy Rosjanie, przeprowadzając ryzykowne przeobrażenia, mieli jakiś parasol w kręgach decyzyjnych USA?
Sowietologiem, który nie wierzył w koniec historii i uważał, że to Zachód przegrał zimną wojnę, był Christopher Story. W wywiadzie z roku 2005 powiedział:
Związek Radziecki nie istnieje, więc Zachód może się rozluźnić, nie musi być czujny i teraz jest kuszony obietnicą współpracy. Ze strony sowieckiej jest to szantaż kolaboracji. Jest to równanie, w którym jednym elementem jest współpraca, a drugim szantaż. My współpracujemy, zapominając o elemencie szantażu, ale jest to sytuacja bardzo, bardzo niebezpieczna.
Na pytanie co robić i jak przeciwdziałać, Story odpowiedział:
Powinniśmy zostawić ich, by kisili się we własnym sosie i wycofać się z kooperacji. Obecnie jesteśmy głęboko zaangażowani we współpracę. Nie musimy tego ogłaszać, tylko po prostu wyplątać się. Przestać pomagać, wycofać się z kooperacji gdziekolwiek nadarzy się okazja, okopać się, a także zacząć się ponownie zbroić jak szaleni, ponieważ jedyną rzeczą, jaką oni powinni zrozumieć to to, że jesteśmy zdeterminowani bronić się i nie dopuścić do ich zwycięstwa.
Christopher Story, którego prawdziwe nazwisko brzmiało Edward Harle, był prominentnym dziennikarzem i ekspertem specjalizującym się w zagadnieniach ekonomicznych. Ponieważ był także znawcą komunizmu i problematyki rosyjskiej, został doradcą premier M. Thatcher. Gdy po spotkaniu z Michaiłem Gorbaczowem pani premier powiedziała, że tym razem chyba nas nie oszukują, a przynajmniej ma taką nadzieję, Story uznał (wg jego słów), że do końca swoich dni musi ludziom wyjaśniać istotę rosyjskich kłamstw. W tym celu zaczął wydawać magazyn The Soviet Analyst. Choć zmienił nazwisko ze względów bezpieczeństwa, zmarł w lipcu 2010 na tajemniczą chorobę wątroby.
Story sądził, że został otruty podczas wizyty w USA w marcu 2010 za pomocą wirusa wytworzonego przez ośrodek broni biologicznej w Fort Meade (operacja pod fałszywą flagą?).
Jan Martini
