31 stycznia 2022 roku na cmentarzu w Rybniku odbyła się uroczystość upamiętniająca 85 rocznicę śmierci Alfonsa Zgrzebnioka. W ten sposób oddano hołd wielkiemu bohaterowi, Głównemu Dowódcy Powstań Śląskich. Obchody z asystą Państwowej Straży Granicznej miały uroczysty charakter. Wzięli w nich udział parlamentarzyści, przedstawiciele samorządów województwa i Rybnika, IPN i innych instytucji państwowych. Modlitwę prowadził ks. proboszcz Marek Noras. Wojewodę Śląskiego reprezentował Jego doradca Czesław Sobierajski, równocześnie organizator tej uroczystości. Na grobie Alfonsa Zgrzebnioka złożono wieńce, wiązanki kwiatów i zapalono znicze pamięci.
Alfons Zgrzebniok, ten najdzielniejszy z dzielnych, został uhonorowany wieloma najważniejszymi odznaczeniami. Największym odznaczeniem państwowym – Orderem Orła Białego uhonorował Go pośmiertnie 3 maja 2021 r. Andrzej Duda Prezydent RP.
Alfons Zgrzebniok urodził się 16 sierpnia 1891 roku w Dziergowicach k. Kędzierzyna w wielodzietnej patriotycznej rodzinie. Jego rodzice, pięć sióstr i trzech braci bardzo angażowali się w walkę o polskość Śląska, także w Powstaniach Śląskich. On sam, przymusowo wcielony do wojska, doświadczenie zdobyte na froncie I wojny światowej wykorzystał przeciwko Niemcom. Wstąpił w szeregi Polskiej Organizacji Wojskowej Górnego Śląska (POW GŚ – autonomiczna górnośląska organizacja konspiracyjna, która przygotowywała swych członków do walki z Niemcami, ochraniała akcję plebiscytową przed niemieckimi. bojówkami). Niedługo potem został komendantem powiatu kozielskiego. W czerwcu 1919 r. już jako Komendant Główny POW GŚl dowodził działaniami zbrojnymi I i II Powstania Śląskiego.
W III Powstaniu Śląskim Alfons Zgrzebniok kierował Wydziałem Personalnym Naczelnej Komendy Wojsk Powstańczych, a następnie służył w jej Wydziale III (operacyjnym) i jako doradca wojskowy przy sztabie I Dywizji Powstańczej.
W 1923 r. założył Związek Powstańców Śląskich, którego celem było niesienie pomocy byłym żołnierzom i uchodźcom ze Śląska Opolskiego i działalność polonizacyjna na Górnym Śląsku. W tym samym czasie ożenił się z Heleną Woźniak, pochodzącą z rodziny znanej na Śląsku z głębokich patriotycznych tradycji. W 1927 r. wstąpił do Wojska Polskiego w randze kapitana. Pod koniec lat dwudziestych został pracownikiem ekspozytury polskiego wywiadu wojskowego w Wolnym Mieście Gdańsku, skąd musiał wyjechać zagrożony zamachem ze strony Niemców. W latach 1934 ‐ 1937 jako wicewojewoda białostocki nadal oddawał się pracy społecznej i pełnił szereg funkcji w organizacjach społecznych. Zmarł nagle w Marcinkowicach k. Nowego Sącza 31 stycznia 1937 roku, gdzie przebywał na urlopie. Zgodnie z Jego wolą pochowany został w Rybniku na cmentarzu przy ul. Rudzkiej . Spoczywa w Kwaterze Dowódców Powstań Śląskich wraz ze swoimi podkomendnymi. Jego pogrzeb odbył się 6 lutego 1937 roku. Uczestniczyły w nim tysiące ludzi i wiele delegacji z całego kraju, w tym 170 pocztów sztandarowych. Ceremonii pogrzebowej przewodniczył biskup polowy Wojska Polskiego Józef Gawlina ‐ jego szkolny kolega.
Czesław Sobierajski
